Omgaan met emoties als opname in zicht komt
Je naaste laten opnemen in een verpleeghuis is heel moeilijk. Praat erover met de familie en wees open.

Je naaste laten opnemen in een verpleeghuis is waarschijnlijk een van de moeilijkste beslissingen die je ooit hebt moeten nemen. Voor je naaste is het loslaten van de vertrouwde omgeving heel ingrijpend. En de familieleden die niet met de dagelijkse zorg zijn belast, kunnen vaak lastig invoelen wanneer opname beter is. Openheid is hier het sleutelwoord.

Uitstellen is menselijk
Het komt vaak voor dat mensen hun naaste te laat aanmelden voor opname. Maar dat het zo loopt is heel menselijk en begrijpelijk. Alle betrokkenen krijgen bij een opname onvermijdelijk te maken met onaangename gevoelens, zoals schuldgevoel, angst of schaamte. Jij zelf, je naaste en je familie. Die emoties leiden vaak tot uitstel van de beslissing. Je denkt al snel: ‘Als ik wat meer mijn best doe, of wat meer ondersteuning vraag, kan ik het vast nog wel een tijdje volhouden.’

Nou, ik zie er tegenop dat, dat het onvermijdelijke, dat zij op een gegeven moment… dat ik haar weg moet brengen… Dat proberen we steeds maar uit te stellen. Peter (79)

De keuze voor opname groeit meestal geleidelijk. Je denkt er soms al maanden in stilte over na. Het is moeilijk en pijnlijk om er als eerste over te beginnen. Het aanvragen van opname van je naaste kan je het gevoel geven dat je faalt. Je voelt je machteloos. Al deze gevoelens maken deel uit van een langzaam proces van afscheid nemen. Dat doet telkens weer pijn.

Toch is het beter om open en eerlijk te zijn naar jezelf en naar elkaar. Dan groei je geleidelijk toe naar het echte besluit toe en voorkom je dat de omstandigheden je dwingen tot haastige keuzes. In veel instellingen zijn lange wachtlijsten: als je het aanvragen van een indicatie onnodig lang uitstelt, loop je het risico dat je naaste niet terecht kan in de instelling van je eerste keuze.

Praat erover
Het is prettig wanneer je je angsten en twijfels kunt bespreken met mensen uit je directe omgeving. Maar er zijn nog meer manieren die je kunnen helpen om wijs te raken uit de wirwar van emoties waarmee je te maken hebt:

• Praat erover met de casemanager of iemand van het verpleeghuis.
• Ga naar een Alzheimer Café voor contact met lotgenoten of bel de DementieLijn (0800-5088)
• Bezoek onze bijeenkomsten van de Vergeten Tuin, elke laatste dinsdag van de maand in het open huis. U kunt zich aanmelden door een mail te sturen naar devergetentuinhilvarenbeek@gmail.com
• Lees het artikel over contact met lotgenoten en andere mantelzorgers.

Het liefst zou mijn vader thuis sterven, denk ik. Mijn moeder kan het echt niet aan, maar ze wil hem niet laten opnemen. Toch zullen we die stap moeten gaan zetten. Gert (56)

 Openheid in je eigen kring
Als je familie hetzelfde denkt over opname van je naaste als jij, biedt dat veel steun bij deze moeilijke beslissing. Jammer genoeg schatten mensen die niet dagelijks met de verzorging te maken hebben de situatie nogal eens anders in. Je kinderen dringen dan bijvoorbeeld aan op opname, terwijl jij nog wilt blijven zorgen voor je partner. Of omgekeerd: jij kunt de zorg voor je moeder niet meer opbrengen, maar je familieleden die minder vaak zorg geven, denken dat opname nog niet nodig is. Ook wat dit betreft komt het aan op openheid. Als iedereen de kans krijgt zich uit te spreken, ontstaat er wederzijds begrip. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de volgende punten:

• Organiseer een familiegesprek, zeker als de familie onderling van mening verschilt over de noodzaak van opname. Maak een afspraak met alle betrokkenen (liefst met de casemanager als onafhankelijke partij) en bespreek met elkaar ieders zorgen, verwachtingen en wensen.
• Ga lastige kwesties niet uit de weg.
• Bespreek tijdig met je naaste hoe zij de toekomst ziet. Het kan helpen als je je vooraf inleest in vragen waarmee je naaste te maken krijgt, zoals ‘Hoe is het om hulp te moeten vragen of van anderen afhankelijk te zijn?’ of ‘Hoe kijk ik naar de toekomst?’