In 2002 merkte Hans dat zijn vrouw Mieke moeite kreeg met concentreren, uit haar woorden komen, en onthouden.
Toen bij Mieke een test werd uitgevoerd was de uitslag niet goed, dat maakte bij Mieke erg veel indruk. Ze kreeg de diagnose dementie.
Een CVA en auto-ongeluk in 2007 deed haar geen goed, ze ging verder achteruit.
Evenals een openhartoperatie en de narcose die hierbij hoort was weer een impact.
Ze bleef duizelig, ging slechter lopen, en de krant lezen ging eigenlijk niet meer, haar vermoeidheid speelde ook een grote rol.
Er werd door Hans en de kinderen 2 dagen dagopvang voorgesteld, en Mieke bleek het hier naar de zin te hebben. Later werden dit meer dagen. Soms mopperde Mieke, maar had daar achteraf spijt van.
Soms ontstonden er gevaarlijke situaties in en om huis. Hans geeft aan dat vooral rustig blijven heel belangrijk is. Er komt volop hulp in huis maar emotionele steun krijgen is moeilijker. Vooral vrienden blijken steun te geven. Het is erg moeilijk om zelf sociale contacten te onderhouden in deze situatie.
Mieke wilde het liefst thuisblijven, en Hans wilde niet alleen gaan. Echte vrienden kunnen luisteren, er zijn.
Als man ben je opgevoed dat je niet mag huilen, en dan moet je een andere uitweg voor je emoties zoeken en dat valt niet mee.
Mieke wordt opgenomen in een verzorgingshuis, samen met de kinderen wordt dit geregeld.
Mieke heeft het naar haar zin en alles verloopt buitengewoon goed. Hans is op dat moment niet fit en alles heeft daardoor nog meer impact op hem als partner.
Het alleen thuis zijn valt vaak erg zwaar voor Hans, en weer zijn de vrienden belangrijk, want alleen zijn is gewoon niet fijn.
Als Tip geeft Hans de aanwezige mee: steun als lotgenoten elkaar, we weten allemaal wat je overkomt.
Mensen met dementie zijn allemaal anders en reageren allemaal anders, net als mensen zonder dementie