Of hij weet dat zij zijn vrouw is, betwijfel ik, maar hij voelt zich veilig bij haar

Naar aanleiding van de bijeenkomst in zorgcentrum “De Clossenborch” op 7 mei j.l. plaats ik vandaag een artikel opgetekend door een van de personeelsleden in een verzorgings/ verpleeghuis.

Meneer Blink kan behoorlijk chagrijnig zijn en wil eigenlijk alleen mee naar beneden als zijn vrouw er is. Gelukkig komt ze bijna elke dag. Altijd als hij haar ziet, verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht.

Er zijn bewoners die je nog maar moeilijk kunt bereiken. Die het liefst op hun kamer, in hun vertrouwde wereldje, blijven rommelen. Murmelend in een taaltje dat niet te verstaan of te begrijpen is. Die niet meer mee willen naar de huiskamer om even gezellig een kopje koffie te drinken of om mee te doen met de gym. Die te druk zijn met van alles. Wat gaat er toch in hun hoofd om, vraag ik me af. Wie zien ze als ik daar sta? Zien ze mij? Of hun moeder? Waar zijn ze? In het verleden?

Heel vaak zien ze mensen en dingen die er niet (meer) zijn. Dat kan angsten veroorzaken, maar vaak voelt het voor hen ook vertrouwd. Mijn moeder zag vaak haar overleden zusje of moeder. En een lange jas die aan de kapstok hing, was mijn zus. Geïrriteerd kon ze dan zeggen: “Nou, kom op Ellen, wat sta je daar nou? Kom dan hier zitten. Zo ongezellig als je daar maar blijft staan.” Dit terwijl mijn zus vaak op bezoek kwam.

Vandaag is het oké
Ik klop op de deur van Meneer Blink. Als ik een duidelijk “JA” hoor, weet ik: het is vandaag een oké dag. Fijn. Meneer moet een statige heer zijn geweest, dat zie je aan alles. Maar nu “maak ik er een potje van,” zegt-ie zelf. Diep in gedachten verzonken staart hij uit het raam. De krant en servetjes liggen in stukken gescheurd op de grond. Net als een aantal foto’s. Meneer is niet altijd aardig. Het hangt ervan af hoe zijn pet staat. Hij kan behoorlijk chagrijnig zijn. Meestal wil hij niets. Niet geholpen worden, niet mee. Geen medicijnen, niet gewassen worden.

Zijn ogen lichten op als ik even over zijn hand aai. “Goedemorgen! Wat fijn, u bent al helemaal klaar. Heeft u misschien zin om lekker even buiten te wandelen?” Hij lijkt te twijfelen en schudt dan toch van nee. Hij ziet er weer verwilderd uit vandaag. Zijn grijze haar staat alle kanten op en zijn vest zit scheef geknoopt, maar helpen mag ik hem niet. Hoeft ook niet. Hij is moe. Hij heeft vannacht waarschijnlijk weer lopen dwalen.

Iedereen ‘naar huis’
Er zijn bepaalde tijdstippen dat het hier in de gangen een drukte van belang is. Meestal zo rond een uur of half vijf. Dan wil iedereen ‘naar huis’. Dat heeft te maken met de tijd dat ze vroeger vaak ook ‘naar huis’ moesten, omdat moeder het eten klaar had of omdat ze uit het werk kwamen en de kinderen uit school. De onrust bij bewoners neemt dan toe. Als bewoners midden in de nacht wakker worden, gaan ze ook rondlopen. Zo ook meneer regelmatig.

We bladeren wat door zijn lievelingsboek over trekvogels. Ik weet dat het hem rustig maakt. Meneer heeft alzheimer en is inmiddels alweer twee jaar in het verzorgingshuis. Thuis ging het niet meer. Het werd te zwaar voor zijn vrouw. Meneer gaat alleen mee naar de huiskamer als zijn vrouw er is. Gelukkig komt ze bijna elke dag. Als hij haar ziet, verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. Zo ook vandaag. Ze slaat haar armen om hem heen. Hij kust haar en even later zitten ze hand in hand op de bank in het restaurant. Ze fluistert woordjes in zijn oor. Hij knijpt in haar hand. Zo mooi om te zien.

Gestolen momentjes
Het ontroert me nog steeds als ik echtparen die gescheiden zijn door de ziekte van een van de twee, zie genieten van dit soort gestolen momentjes samen. Of hij weet dat zij zijn vrouw is, betwijfel ik, maar hij herkent haar als iemand bij wie hij zich veilig voelt. Van wie hij houdt. Als mevrouw naar huis gaat, is hij tot tranen geroerd. Elke keer weer. Meneer wil met haar mee. “Maar ik kom overmorgen weer, lieverd.” Ze aait over zijn wang en trekt z’n vest recht. Ze weet ook dat hij na vijf minuten alweer is vergeten dat ze überhaupt is geweest. Dat maakt het afscheid misschien iets makkelijker. Of juist niet…

Bron; Margriet