Een sprankelende jonge man van 22 jaar die op een gesloten afdeling in een verpleeghuis woont. Teun vertelt zijn eigen waarheid, zijn eigen ervaringen.

Hij stelt al snel de vraag aan het publiek; “wie wil er in een verpleeghuis op een gesloten afdeling wonen ?”  Er steken nauwelijks vingers op.

Dementie nu betekent; lange gangen, gesloten deuren, wie wil dat nou?

Wat is er mis in Zorg- Nederland?
En vooral wat kunnen wij er met zijn allen aan doen?

Lees hieronder de boodschap van Teun:

Mensen met dementie blijven mensen en willen als mens benaderd blijven worden, niet als ziek of patiënt. Dus benader ze als mensen, waar je zelf nog veel van kunt leren.

Ieder mens heeft warmte, liefde en bevestiging nodig, geef dit ook blijvend aan de mens met dementie. Steek je nek voor hun uit.

Waarom voelen wij ons anders en doen mensen met dementie er niet meer toe?
Het systeem zoals dat in Nederland ontwikkeld is roept weerstand op, zowel bij verzorgende als bij mensen met dementie. Door deze mensen oprechte aandacht te geven doorbreken wij de weerstand.
Alles wat normaal was is door het systeem absurd gemaakt, want controle en veiligheid staat hoger in het vaandel dan leef-genot, en huislijkheid.
Zo kan op elk moment iemand binnen stappen ook bij privé aangelegenheden zoals toilet gebruik.
Dit geeft ook aan dat gevangenen meer vrijheden kennen dan mensen op een gesloten afdeling in een verpleeghuis.

Collega’s kunnen met elkaar in gesprek gaan om de situatie op hun eigen afdeling onder de loep te nemen. Wat kan er verbeterd worden om van een huis een thuis te maken.
Want mensen die zich ergens thuis voelen, willen niet meer weg.

Als zorgen vóór de mens veranderd in verzorgen van de mens,  staat de mens niet meer voorop, maar enkel het handelen.

Aan alle bezoekers de wijze raad van Teun; denk na, wat zou jij zelf willen als een verpleeghuis in zicht komt?

ANDERS KIJKEN = ANDERS DOEN.